De indierockformatie ‘White Lies’ is een Brits trio muzikanten uit Londen die zich vooral op hun best voelen als ze achter hun synthesizers staan en hun pop- en rocknummers gedragen door een stevig rockende beat voor een live publiek spelen. De band werd in 2007 opgericht door de drie huidige leden, zijnde zanger-gitarist Harry McVeigh, bassist Charles Cave en drummer Jack Lawrence-Brown.

Voor 2007 was hetzelfde trio nog gekend onder de naam ‘Fear Of Flying’ maar toen verkozen ze om onder de naam ‘White Lies’ - de Engelse uitdrukking voor ‘een leugentje om bestwil’ - verder te gaan. Hun debuutplaat “To Lose My Life…” dateert van begin 2009 en werd gevolgd door “Ritual” uit 2011, “Big TV” uit 2013 en “Friends” uit 2016, een album dat in de vakpers op minder enthousiaste respons kon rekenen.

Nu verscheen het vijfde studioalbum van ‘White Lies” onder de toepasselijke titel “Five”. In de negen tracks op deze plaat horen we regelmatig opnieuw de vaak aangehaalde gelijkenissen met de sound van bands als ‘Editors’, ‘Echo & The Bunnymen’ of ‘Joy Division’. Dit is hier voornamelijk het geval bij songs als openingstrack en eerste single “Time To Give” en bij het nummer “Never Alone”.

Dat Harry McVeigh toch wel een heel goede zanger is, bewijst hij in de mooie rockballad “Finish Line” en in het daaropvolgende, ook al wat tragere “Kick Me”. De meest recente single uit het album “Five” is de catchy synthpopsong “Tokyo” (zie video), een ‘oorwurm’ die vooral bij stadionoptredens voor extase bij het publiek zal kunnen zorgen.

Onmisbare liedjes maken de drie heren van ‘White Lies’ volgens ons niet, maar anderzijds verschaft het luisteren naar nummers als “Finish Line”, “Denial”, het swingende elektropopnummer “Believe It” en albumafsluiter “Fire And Wings” toch ruim voldoende gelegenheid tot genieten van complexe pop- en rockmuziek. Dat is dan ook wat u zal kunnen doen tijdens hun zeven optredens in Nederland in april en juni of bij het éénmalige optreden in België tijdens ‘Pukkelpop’ op vrijdag 16 augustus.

(valsam)